Met z'n allen fietsen - 15.01.2017

In een woestijn denk je niet gelijk aan fietsen, maar dat gaan we vandaag wel doen! We hebben eergisteren een tour geboekt, dus we zijn erg benieuwd. We hebben afgesproken om 9.00 bij Locaventuras Tours, maar we hebben ons ook aangepast aan het Chileense tempo dus wordt het uiteindelijk 9.15 uur.

Als we bijna bij Locaventuras Tours zijn zie ik de fiets met het karretje al staan. Een Chileen begint al te lachen en gebaart dat ik flink moet gaan trappen, dat wordt dus zweten! Onze gids voor vandaag vraagt of we ook dichte schoenen bij ons hebben, we gaan namelijk ook klimmen.
Linda en ik hebben wel dichte schoenen, maar de kinderen niet dus fiets ik met de fietskar richting hotel om deze even op te halen.
Het is niet zo ver fietsen en dan ik alvast wennen.

Bij terugkomst controleren we of we alle benodigde spullen hebben, we checken de fietsen nog even, helmen op en gaan! Isa en Fiene zitten lekker in de fietskar en wij gaan trappend genieten van het mooie landschap.

Gisteren heeft het wel behoorlijk geregend dus we zullen wat "riviertjes" moeten oversteken. Als we het centrum van San Pedro de Atacama zijn uitgefietst komen we de eerste al tegen. Net teveel water om doorheen te fietsen, maar verderop is een bruggetje dus da's handig!

Isa en Fiene hebben het wel naar de zin in het karretje en ik trap lekker verder. Het is wel een anders, op de fiets door dit landschap maar daardoor beleef je het nog mooier! Na een kwartiertje fietsen vraag ik aan de gids hoe lang we nog moeten fietsen, wij hebben een fietstocht van een half uur in ons hoofd maar het blijkt dat we ongeveer een uur moeten fietsen....pffff nog even zweten.

We komen al snel weer een riviertje tegen, deze passeren we telkens op dezelfde manier. Eerst rijdt de gids door de rivier, dan helpt de gids mij met tillen van de fietskar en als laatste komen Linda, Isa en Fiene.
Zo komen we onderweg 6 riviertjes tegen. Aan het einde van de fietstocht heeft de gids nog een stuk gefietst met het karretje.

Na het passeren van de laatste rivier is het tijd voor pauze midden in een prachtig landschap! Op een groot rotsblok gaan we met z'n allen zitten om wat te eten en te drinken. Isa heeft zich verheugd om te zwemmen dus die gaat even lekker afkoelen in een mini meertje. Wat heerlijk om even te zitten met z'n allen, geen toeristen en we genieten van deze prachtige plek!

Dan heeft de gids nog een uitdaging voor ons, we moeten via enorme rotsblokken omhoog klimmen. Het zijn niet van die kleine blokken, maar echt reusachtige blokken! Is het wel zo verstandig om met Isa en Fiene omhoog te klimmen? Als het aan Isa en Fiene ligt wel, ze klimmen als een malle en gaan ook deze uitdaging aan! De gids vraagt hoe hij "wait" in het Nederlands moet zeggen, wachten dus! Ik hoor hem herhaaldelijk wachten zeggen tegen Isa en Fiene, ze moeten echt afgeremd worden!

Na enige tijd klimwerk komen we in een kleine grot, het is mooi om daar even te zijn! We drinken wat en kijken nog naar tekeningen op de muur.

Dan is het tijd om weer af te dalen, dit doen we rustig en beheerst. Na korte tijd komen we weer bij de fietsen en gaan we via een aantal riviertjes weer terug richting San Pedro de Atacama. Dit keer heb ik samen met de gids een betere techniek om snel over te steken. Het een na laatste riviertje zie ik de gids met zijn mountainbike door de rivier crossen. Ik wil een keer fietsend met karretje en kinderen de rivier oversteken, dus ik zet flink aan en YES ik steek over! Isa en Fiene hebben hun gezichten vol met modder, ze kunnen mijn actie niet waarderen!
Linda en de gids moeten er hard om lachen! De kinderen zeggen dat ze me in het zwembad gaan duwen als we bij het hotel komen, dat kan ik alleen maar waarderen met deze temperatuur! Al snel slaat de sfeer weer om in gezelligheid, Isa en Fiene beginnen weer te zingen en te lachen in de fietskar. De gids blijft zich verbazen over de positieve instelling van Isa en Fiene.

We komen na een tijdje weer aan in het centrum en leveren al onze spullen in, wat een geweldige beleving! Eerst Isa en Fiene belonen met een ijsje en daarna lekker afkoelen in het zwembad!

Na een avontuurlijke dag maken we 's avonds iets afschuwelijks mee.
We liggen allemaal te slapen, maar dan wordt Linda wakker, Isa zit huilend en ineengedoken in de hoek van de kamer. Ze is uit het stapelbed gevallen! We leggen haar bij ons in bed om haar te kalmeren, maar niets helpt en ze begint harder te huilen en schreeuwt het op momenten uit van de pijn en dat wordt alsmaar erger!

We moeten actie ondernemen en ik ga overleggen met een vrouw van het hotel, zij geeft aan dat er wel een eerste hulppost is in het centrum.
Er is een man in het hotel die me erheen wil brengen, dat is super.
We stappen direct in de auto!

Na een kort ritje komen we aan, ik til Isa op uit de auto en loop naar binnen. We gaan gelijk naar een onderzoekskamer, daar maak ik duidelijk dat Isa uit een stapelbed is gevallen. Isa moet op een bed gaan liggen en ze checken of ze haar armen en benen kan bewegen, dat kan ze! Als de dokter op haar onderrug drukt schreeuwt ze het uit van de pijn en op haar benen staan gaat helemaal niet! Ik word echt heel verdrietig, maar ik doe mijn uiterste best om rustig te blijven, dat gaat.

Inmiddels heb ik ook Mónica gebeld zodat zij mij ook kan ondersteunen, zij kan dan praten met de eerste hulp en mij uitleggen wat ze gaan doen.
Ze belt ook alvast de verzekering voor me, gelukkig heb ik de map met alle belangrijke papieren bij me zodat Mónica dit weer kan doorgeven aan de verzekering.

Het eerste plan was om Isa met ambulance naar een ziekenhuis te vervoeren, dat hoeft na nader onderzoek niet. Isa krijgt een strak verband om haar onderrug en Ibuprofen tegen de pijn en voor een goede nachtrust. De Ibuprofen is waarschijnlijk te zwaar want ze moet een aantal keren overgeven, echt sneu! Daarna krijgt ze een injectie in haar bil, dat gaat niet makkelijk maar uiteindelijk lukt het. We mogen naar huis en Isa moet straks, het is inmiddels 16.01.2017, naar het ziekenhuis in Calama voor röntgenfoto´s.

Het is rond 02.00 uur als ik terugkom bij het hotel. Linda is heel erg verdrietig en onzeker, dat begrijp ik wel! Ik ben inmiddels behoorlijk na zo´n heftig einde van de dag! Ondanks dat we heel erg geschrokken zijn moeten we toch wat proberen te rusten en vertrekken we later op de dag naar Calama.